.
.
.
“อึก...อา…”
“อืม...ยุนกิ…”
“อ่ะ..อ๊า! โฮซอก!! อ๊ะ!” เสียงแสนหวานหูครางลั่นห้องทำงานส่วนตัวของมินยุนกิทุกครั้งยามที่น้องชายตัวโปร่งขยับเสือกกายเข้าไปลึกขึ้นจนคนตัวเล็กทั้งจุกทั้งเสียว น้ำใสที่คลออยู่ที่ปลายหางตาของเสี้ยวหน้าหวานที่หันกลับมามองเขา ริมฝีปากที่บวมเจ่อจากการบดจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า แผ่นหลังขาวใต้เชิ้ตขาวที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อและท้ายทอยที่ถูกพรมไปด้วยรอยรักสีกุหลาบ จองโฮซอกยิ้มบางให้กับสายตาเว้าวอนที่ส่งกลับมาอย่างทรมาน ก่อนจะกระแทกบั้นท้ายอีกฝ่ายแรงๆให้คนตัวเล็กกว่ากรีดร้องลั่นอีกครั้ง
“อ๊า!! โฮ...อ..อ๊ะ!! โฮซอก!!”
“ครับยุนกิ...อา.. พี่นี่แน่นดีจัง…”
“อึก...พี่...อ่ะ...อา…”
“ขนาดผมเสร็จไปแล้วรอบนึงพี่ยังแน่นได้ขนาดนี้เลย…” เสียงแหบพร่าที่กระซิบอยู่ข้างหูและการขบเม้มติ่งหูเบาๆที่ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งจนเผลอเกร็งนั้นเรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากคนตัวสูงได้เป็นอย่างดี ...มินยุนกิที่เวลาปกติเหมือพญาราชสีห์ที่มีแต่คนเกรงใจ คนที่เป็นผู้ใหญ่และมีความน่าเชื่อถือ คนที่ทุกคนให้ความไว้วางใจ คนที่สามารถควบคุมน้องๆให้เชื่อฟังได้นั้นตอนนี้เหมือนลูกแมวที่กำลังบิดเร่าด้วยความกระสัน ถูกล้างสมองด้วยกามรมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นจนขาทั้งสองข้างแทบยืนไม่ได้ต้องให้คนตัวโตกว่าต้องประคองไว้
มินยุนกิอยู่ในกำมือของโฮซอก… เป็นของโฮซอกโดยสมบูรณ์แบบ ยืนยันด้วยคราบคาวจากการเสร็จครั้งก่อนที่ไหลเปรอะขาขาวเนียนตั้งแต่ขาอ่อนจนถึงข้อเท้า และแก่นกายที่คงขยับกระแทกทั้นให้เสียงพร่านี่น่าหลงไหลนั้นครางหวานออกมาไม่เป็นภาษา
“โฮ..ซอก..อ่ะ…..พี่...อ๊า!!”
“ครับ...ผมฝังอยู่… อา...พี่พูดมาเลย” คนเด็กกว่ากดจมูกสูดดมกลิ่นหอมจากปรางแก้มขาว ไล่ลงมาขมเม้มเบาๆที่ไหล่มน ยุนกิปรือตามองใบหน้าคมของคนที่ยืนคร่อมหลังเข้าอยู่ด้วยเเววตาเว้าวอนที่ฉ่ำไปด้วยอารมณ์ใคร่ ริมฝีปากคู่สวยเผยอออกแล้วขยับพูดปนเสียงหอบครางนั้นดูน่ารักในสายตาโฮซอกยิ่งนัก
“...พ..พี่..ขอร้อง… ไม่ไหวแล้…ว..”
“ไม่ครับ…”
“..โฮซอก!! อ๊ะ!!! อ๊าา!!” ยุนกิกรีดร้องลั่น เขย่งปลายเท้าตัวเกรงเมื่ออีกฝ่ายผ่อนแรงกระแทกที่บั้นท้ายแล้วกระตุกปลดปล่อยน้ำคาวเข้ามาให้ช่องทางสีหวานจนล้นทะลักออกมาอีกครั้ง โฮซอกเลียริมฝีปากเล็กน้อยแล้วมองผลงานตัวเองอย่าพอใจ เกือบสองชั่วโมงในห้องแคบๆที่ข้อมือเล็กของมินยุนกิถูกสายเข็มขัดรวบมัดไว้ด้วยกันและและถูกมือหนาข้างหนึ่งกดไว้ติดกำแพง ร่างกายที่ดูผอมเพรียวถูกปรนเปรอซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้ทั้งมีความสุขไปพร้อมกับความทรมาน แก่นกายน่ารักที่คับไปด้วยหยาดอารมณ์ถูกมัดแน่นด้วยเศษผ้าไม่ให้ปลดปล่อยในขณะที่คนตัวโตกว่าก็คอยกลั่นแกล้งจากช่องทางด้านหลังอยู่ตลอด
จองโฮซอกคนเห็นแก่ตัวปลดปล่อยอารมณ์หยาบพวกนั้นใส่กายเขาแล้วถึงสองครั้ง ซึ่งยุนกิรู้ว่ามันยังไม่จบ ตราบที่เขายังเป็นเหมือลูกโป่งอัดก๊าซที่มีอิสระแต่ไม่สามารถลอยให้พ้นเพดานในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆได้ ยุนกิกำลังทรมานไปพร้อมกับการมีความสุขในการร่วมรักกับฝ่าย เขาอยากให้โฮซอกหยุดทรมานเขา ช่วยให้เขาได้ปลดปล่อย แต่อีกใจหนึ่งก็ยังอยากให้น้องรักเสือกแก่นกายที่เริ่มคับพองขึ้นอีกครั้งนั้นเข้ามาแรงๆแล้วอัดน้ำรักเข้ามาในตัวเขาอีก ...ยุนกิเหมือนคนกำลังจะเป็นบ้าที่เรียกร้องหาอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว
“โฮซอกอา….”
“ผมชอบเวลาพี่ครางชื่อผมจัง…”
“โฮซอ-- อื้ออ!.. ฮื่อ…” ร่างสูงก้มลงขโมยลมหายใจจากริมฝีปากอิ่มอย่างไม่ทันตั้งตัว กดจูบดูดคลึงจนบวมเจ่อให้พอหายหมั่นเขี้ยวก่อนจะประกบปากแน่นแล้วส่งลิ้นร้อนเข้าไปกวาดทักทายความหอมหวานภายใน นิ้วอุ่นส่งไปสะกิดยอดปลายส่วนน่ารักที่มีน้ำใสปริ่มออกมาแต่ปลดปล่อยไม่ได้ให้คนตัวเล็กดิ้นพล่านและครางลั่นอยู่ในลำคอจนแทบหมดอากาศหายใจจึงผละออกมาขยับแท่งร้อนของตัวเองที่แช่คาไว้ในกายอีกฝ่ายได้สักพักแล้วอีกครั้ง
“ฮะะ!! ฮ้า!! อ..อ๊า!”
“อีกรอบนะครับยุนกิ… พี่น่ารักมาก..”
“อ๊า!! ...โฮซอกปล่...ปลอยพี่ ..อึก.. ขอร้อง…”
“ไม่ครับ…ไม่ปล่อยหรอก”
“...ได้โปรด… พี่ไม่ไหว..อ่ะ… ไม่ไหวแล้ว..อ๊ะ!” โฮซอกหัวเราะเบาๆให้ท่าทางน่ารักๆที่เบียดสะโบกสวนกลับมาโดยไม่รู้ตัว มินยุนกิตอนนี้ควบคุมตัวเองไม่ได้และกำลังเดินตามบทรักของเขาเหมือนลูกแมวที่ถูกใส่สายจูงไว้ น้ำใสที่คลออยู่ที่ตาสวยนั้นเอ่อจนไหลเปรอะแก้มนวลจนร่างสูงต้องก้มลงไปฟัด กัดให้ขึ้นรอย
“เห็นแก่ความน่ารักของพี่ผมยอมปล่อยแล้วก็ได้… แต่สัญญากับผมก่อน..”
“อ...อะไร…”
“อย่าไปให้ท่าคนอื่นแบบนั้นอีกนะครับ… ไม่ต้องไปให้นัมจุนกอดคอ หรือให้แทฮยองโอบไหล่ แม้แต่จีมินกับจองกุกก็ไม่ได้… อย่าทำดีกับพวกเขาแบบนั้น…ผมก็หวงของผมนะ...”
“แต่...อึก… แต่...นั่นก็น้องพี่นะ…”
“แต่ผมเป็นผัวพี่นะยุนกิ…” เสียงกระซิบเย็นทำให้คนที่ตกเป็นรองขนลุกชันไปทั่วทั้งร่าง ใบหน้าขาวเห่อร้อนและเจือไปด้วยสีแดงเมื่อได้ยินคำพูดที่หยาบโลน ฟันขาวกัดริมฝีปากล่างที่บวมเจ่อไว้แน่นอย่างไม่กลัวเจ็บจนโฮซอกต้องยื่นหน้าเข้าไปจูบย้ำจนคนแก่กว่าจำเป็นต้องเผยอปากออกมารับลิ้นร้อนที่แสนจาบจ้วงนั่นอีกครั้ง
“ถ้าพี่สัญญา...วันนี้ผมจะยอมตามใจพี่ทุกอย่างเลย” จูบอ่อนโยนกดลงเบาๆที่เปลือกตาที่ปิดแน่นเพื่อหลบสายตาของเขา ร่างขยับสะโพกเข้าไปลึกแล้วแช่ทิ้งไว้ ก่อนจะเริ่มเล้าโลมให้อีกฝ่ายคล้อยตามข้อเสนอด้วยริมฝีปากร้อนและฝ่ามืออุ่นๆที่เค้นคลึงอยู่กับส่วนน่ารักของยุนกิ
“อ๊าา!...โฮซอก..อ๊ะ!! ...ฮื่อ!! ไม่เอา..ไม่เอาแบบนี้! ฮะ!!”
“สัญญาก่อนสิ… แค่พี่ยอมตกลงกับผมแค่นี้...ผมยอมพี่ทุกอย่างเลยยุนกิ..”
“...พี่...อ๊ะ...อ๊า!! ..พี่ยอมแล้ว...อ๊า!!..โฮซอก!!” ร่างสูงกระตุกยิ้มอย่างพอใจก่อนจะค่อยๆถอนแก่นกายออกมาให้คนตัวเล็กวูบโหวงจนแทบลงไปกองกับพื้น มือแกร่งเลื่อนไปปลดเข็มขัดที่รัดข้อมือเล็กแน่นจนช้ำสีนั้นออกก่อนจะกดจูบเบาๆ แล้วพลิกให้ยุนกิยืนพิงกับแพงไว้ โฮซอกยิ้มหวานให้ให้กับคนที่ปรือตามืออย่างอ่อนแรงแล้วกดจมูกหอมแก้มขาวนั้นไปเสียอีกหนึ่งฟอดใหญ่
“นี่รางวัลนะครับคนสวย…” ทันทีที่ว่าจบก็ทิ้งตัวลงไปนั่งคุกเข้าอยู่ตรงหว่างขาขาว โฮซอกยกขาเรียวข้างหนึ่งขึ้นพาดไว้บนบ่า เลื่อนริมฝีปากร้อนไปกดจูบ ขบเม้มซอกขาด้านในแล้วเหลือบตาขึ้นมองใบหน้าเปี่ยมอารมณ์ที่ก้มลงมามองเขา มือหน้าคว้าเอามือเล็กทั้งสองข้างมาเกาะกุมไว้กับผมสีเข้มของตัวเอง
“โฮซอ...ฮ่ะ!! อ๊าา!!!” ใบหน้าหน้าหวานสะบัดเชิดขึ้นด้วยแรงอารมณ์ มือเรียวสอดเข้าไปจิกทึ้งกลุ่มผมสีเข้มแน่นเมื่อส่วนปลายของแก่นกายเล็กผลุบหายเข้าไปในโพรงปากอุ่น โฮซอกดูดชิมมันราวกับเป็นอมยิ้มรสหวานในขณะที่กำลังค่อยๆแกะปมผ้าที่รัดแน่นอย่างใจเย็น
“...อ๊าาา!!..อ่ะ...อ๊ะ!...อ๊า!!!” ยุนกิครางสุดเสียงพร้อมกดให้ศีรษะของเด็กหยาบโลนให้จมลึกลงไป ใบหน้าขาวสะบัดไปมา หยาดน้ำคาวจำนวนมากถูกปล่อยทะลักออกมาในโพรงปากของคนที่รอดื่ม โฮซอกกลืนมันจนหมดโดยไม่นึกรังเกียจ ซ้ำยังโลมเลียทำความจะอาดให้ตั้งแต่โคนจรดปลาย
โฮซอกยืนขึ้นเต็มความสูง ช้อนร่างเพรียวขึ้นอุ้มพาเดินไปที่โซฟาแล้ววางลงอย่าทะนุถนอมแล้วตามขึ้นคร่อมกักไว้ แขนเรียวของยุนกิยกขึ้นโอบรอบคอมอีกฝ่ายเมื่อโฮซอกโน้มใบหน้าลงมาบดจูบแลกลิ้นให้กลิ่นคาวคลุ้งไปทั่วไป ตาคู่สวยหลับพริ้ม เสียงหวานครางพร่าในลำคอเมื่อมืออุ่นๆลากไล้ไปทั่วกายขาว โฮซอกเลื่อนริมฝีปากลงมาซุกไซร้แล้วพรมจูบไปทั่วซอกคอขาวจนเต็มไปด้วยรอยสีช้ำจนแทบไม่เหลือที่ว่างเพื่อเน้นย้ำความเป็นเจ้าของของเขา เสื้อเชิ้ตขาวที่เป็นสิ่งสุดท้ายบนตัวของยุนกิถูกถอดออก โฮซอกไล่จูบลงมาตามแนวไหปลาร้า หน้าอกขาวและหน้าท้องเนียนแล้วยกขาเรียวทั้งสองข้างให้กอดเกี่ยวเอวของตัวเองไว้ จ่อแก่นกายเข้ากับช่องทางสีหวานเพื่อสะสางอารมณ์ที่ค้างคาของตัวเองต่อ
“อึก..อ๊า!!..อ๊าา!!” เสียงที่หน้าพอใจถูกตอบรับด้วยจังหวะที่อ่อนโยนและรุนแรงขึ้นทุกขณะเมื่อโฮซอกรับรู้ว่าอีกฝ่ายเองก็พยามบนเบียดสะโพกกลับมาเหมือนกัน กลั่นแกล้งน้องด้วยกายดึงออกจนเกือบสุดอย่างน่าใจหายแล้วกระแทกกลับเข้ามาสุดลำจนสะโพกบางลอยไม่ติดโซฟานิ่ม โฮซอกก้มมองใบหน้าหวานที่สะบัดไปมา ไล่ตั้งแต่ผมสีมิ้นต์สวยที่เจ้าตัวจงใจทำ ปรางแก้มนิ่ม จมูกที่เชิดรั้นกับริมฝีกปากอิ่มที่บวมช้ำนั้น
เขาหลงรักผู้ชายคนนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ มียุนกิเหมือนรูปแกะสลักที่พระเจ้าบรรจงสร้าง ทุกส่วนถูกสร้างสรรค์ออกมามีเสน่ห์ น่าหลงใหล ชวนให้ลิ้มลอง ทั้งนิสัยที่น่าค้นหา มินยุนกิแค่อยู่เฉยๆก็มีแต่คนรุมล้อมจนโฮซอกรู้สึกหึงหวงจนแทบบ้า ตั้งแต่ที่ยังไม่ทันได้สนิทกัน จนวันนี้เขาเป็นเจ้าของทูตสวรรค์ตัวน้อยนี้ทั้งกายและใจ หลงใหลจนอยากกักขังเอาไว้ไม่ให้ยุนกิหนีเขาไปไหนได้ ตีตราเป็นเจ้าของให้พวกแมลงที่แสร้งทำเป็นหน้าซื่อตาใสพวกนั้นได้รับรู้
มินยุนกิเป็นของโฮซอก… และเป็นตลอดไป
“อา….ยุนกิ...พี่รักผมมั้ย”
“อึก..! ...ร...รัก...อื้อ!!...พี่รักโฮซอก...อ๊ะ!” โฮซอกพอใจเป็นอย่างมากกับคำตอบของมินยุนกิ คำว่ารักที่จะเป็นของเขาคนเดียว ชายหนุ่มหัวเราะในลำคออย่างชอบใจก่อนจะเลื่อนมือไปรูดรั้งแก่นกายเล็กที่ส่วนปลายเริ่มฉ่ำหยาดอารมณ์ เพื่อพาพี่ชายตัวเล็กขึ้นสวรรค์ไปพร้อมกัน
“อ๊ะ!..อ๊ะ!...โฮซอก!..อ๊ะ!”
“อืม...ยุนกิยา...อา..ยุนกิ…”
“โฮซอก..อ่ะ...อ๊า!!..อ๊าาา!!!” ร่างบางแอ่นกายขึ้นอย่างเสียวซ่านเสียงครางร้องรับจังหวะกระแทกกระทั่นจากอีกฝ่ายก่อนที่คนตัวเล็กจะปลดปล่อยออกมาเต็มมือหนา
โฮซอกหอบหายใจเล็กน้อยแล้วขบกรามแน่นเมื่อได้มองใบหน้าฉ่ำอารมณ์ยามถึงจุดสุดยอดของอีกคนก่อนกระแทกกายถี่ขึ้นแล้วผ่อนจะหวะลงกระตุกเล็กน้อยแล้วอัดน้ำลักเข้าไปเติมเต็มให้กับคนตัวเล็ก ก่อนจะถอนแก่นกายออกมา ทิ้งตัวลงนอนทับคนที่ปรือตามองอย่างเหนื่อยอ่อน
----------------------------------------------------------
กลับไปอ่านต่อและเม้นท์ด้วยนาจา ;w;
